شعری از سهیل محمودی

گر چه خویش را به هر چه خواستم , رسانده ام

عشق من ! قبول کن , هنوز بی تو مانده ام

تو؛ نهایت تمام قله های دور دست

من؛ کسی که عشق را به قله ها رسانده ام

دامن تمام ابرهای دور دست را

با هوای آفتاب روی تو تکانده ام

خوب من, به جان آینه - به چشم تو قسم - 

یک دل زلال در برابرت نشانده ام

حرف آخرم همین که با تمام شاعریم

غیر تو برای هیچ کس غزل نخوانده ام .